Μόμσεν

(Mommsen). Επώνυμο οικογένειας (αδελφών) Γερμανών λογίων. 1. Άουγκουστ (1821 – 1913). Αρχαιοδίφης και φιλόλογος. Διετέλεσε καθηγητής των ελληνικών σε γερμανικά σχολεία και ασχολήθηκε με συστηματικές έρευνες για τη χρονολογία και το εορτολόγιο των αρχαίων Ελλήνων. Από τα έργα του τα σπουδαιότερα τιτλοφορούνται Στοιχεία για τον υπολογισμό του χρόνου από τους αρχαίους Έλληνες, Συμβολές στη μέτρηση του χρόνου από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους, Εορτολόγιο και έρευνες για τις αστικές γιορτές της Αθήνας, Οι ελληνικές εποχές του χρόνου και Η εποχή των Ολυμπίων. 2. Τέοντορ (Γκάρντινγκ, Χόλσταϊν 1817 – Σαρλότενμπουργκ 1903). Ιστορικός, φιλόλογος, επιγραφολόγος και νομικός. Το όνομά του συνδέεται κυρίως με την ιστοριογραφία της Ρώμης, στην οποία δημιούργησε σχολή. Ξεκινώντας από τη μελέτη των ιταλικών διαλέκτων και μιας απέραντης συλλογής λογοτεχνικών, επιγραφικών και γλωσσολογικών πηγών, θεμελίωσε κριτικά την προρωμαϊκή ιστορία της Ιταλίας, αρνούμενος την αξία της χρονογραφικής και μυθολογικής παράδοσης και επιδιώκοντας μια συνθετική ανάπλαση του αρχαίου κόσμου. Το κυριότερο έργο του είναι η Ρωμαϊκή ιστορία (1845-85), που φτάνει έως τη δικτατορία του Καίσαρα, και η δημοσίευση του Corpus Inscriptionum Latinarum, το οποίο άρχισε το 1863. Από τις πολυάριθμες συμβολές του Μ. στη γνώση της αρχαιότητας ιδιαίτερη αξία έχουν οι μελέτες του για το ρωμαϊκό αστικό δίκαιο. Ήταν καθηγητής του Ρωμαϊκού Δικαίου στη Ζυρίχη (1852) και της Αρχαίας Ιστορίας στο Βερολίνο (1861). Το 1902 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. 3. Τύχων (1819 – 1900). Φιλόλογος. Επιμελήθηκε την έκδοση των έργων του Πινδάρου, τα οποία και μετάφρασε στα γερμανικά, καθώς και του Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ. Από τα πρωτότυπα έργα του, τα κυριότερα τιτλοφορούνται Η τέχνη της μετάφρασης (1886) και Συμβολές στη διδασκαλία των ελληνικών προθέσεων (1895).